* * *
ვფიქრობდი წიგნზე, მერე წასვლაზე
ხანდახან ისე სადმე გავლაზე
გეძებდი თითქოს სხვათა თვალებში
თვითმფრინავების უცხო ხაზებში
მერე გიპოვე იასამნებში
გადავუფრინეთ სხვა გალაქტიკებს
მწვანე მინდვრების წითელ შხამებში
როგორც ტალღებმა ქვები გარიყეს
ბოშა მკითხავის ძველმან კაბებში
ქარიშხლებიან ტყეებში სეტყვა
ჩვენი ქალაქის მზიან კაფეში
მომინდა შენთან,
მომინდა შენთან...
ნ.გ.
* * *
ამღვრეულია ცხოვრების გზები
მიაქვს ოცნება უხილავ სხივებს
იკარგებიან ფიქრები ქარში
ნავი მიცურავს ჰორიზონტს იქეთ ...
ნ.გ.
* * *
ხშირად მიცდია გადამებიჯა
გადამელახა ჩემივე თავი
ფიქრებთან ბრძოლაც წამომიწყია
გულს რომ მიგლეჯდა მოწყენის წამი ...
ნ.გ.
* * *
შენ ჩაიარე, შენ ჩაიარე
როგორც აჩრდილი ბორგავს ტყეებში
ვიცი მძიმე გზა შენ გაიარე
ვეღარ აგნებდი სიზმრის მორევში
უდაბნოენბში ლეწავდი ფიქრებს
მე ნამსხვრევების მიწევდა ძებნა
მერე წახვედი და ისევ ისე
ზღვებმა დაიწყეს გიჟური ღელვა
ნ.გ.
* * *
ერთხელაც ყველაფერი ცხადი გახდება
ყველა გაფიქრება მიუვა თავის ადრესატს
უთქმელი სიტყვები გახმოვანდება
ხოლო ნათქვამი ციდან ჩამოვა ...
ნ.გ.
* * *
მწიფე ატმებივით
მწყუროდი იმ დღეს
წითელ ბროწეულებს
გიწყვეტდი სიზმრად ...
ნ.გ.
ბერლინის ცაზე
ბერლინის ცა სხვა ფერია
ღრუბლებში ვხედავ სახეებს
გასაკვირი აქ არაფერია
სახეებს ვარქმევ სახელებს
მიტოვებული ქარხნების სევდა
მატარებლები ლიანდაგებზე
აქ ბევრი ლექსი დამიწერია
ვფიქრობდი როცა იასამნებზე
ძველი მეგობრის ჰეტეროქრომია
ყავისფერ ჭრილში ჩაღვრილი ლურჯი
ვუყურებ სულში და მახსენდება
დრო გარდასული ფუჭ სინანულში
ერთ ხანს განცდილი მელანქოლია
გაფანტულია ქალაქის მტვერში
და ახლა ვხვდები რაოდენ დიდი
დრო გავატარე სიმარტოვეში
ვფიქრობ სხვაც ამჩნევს ალბათ ამ ფერებს
აღიქვამს როგორც სხვა სამოთხეებს
ახედავს მტრულად ვერაფერს იგრძნობს
და თავ ჩახრილი გზას გააგრძელებს
დაღლილი ვზივარ,
გავყურებ ღრუბლებს
სახეებს ვარქმევ სახელებს
გასაოცარი მოტივებია
თუმცა რა ესმით გამვლელებს
ნ.გ.
* * *
დღეს არაფერი მომხდარა ისეთი
მოყოლად ღირდეს მაგრამ დავწერ
წაიკითხოს იქნება ვინმემ
გადაეშვას ღრმა ფიქრში
გონებაში შექმნას და ვინ იცის როგორ გადმოსცეს
ლექსიც ხელოვნებაა თავისებური
ზღვებია სტროფებს შორის
და ალბათ ჩვენც ზღვები გვაშორებს
ნ.გ.
* * *
კოპენჰაგენში ცივა
წვიმა ცრის და თან ქარია
მაგრამ ტივოლის პარკში ბავშვები მაინც დადიან
ოქტომბრის თვეა კვლავაც, მზე შემოდგომის, სითბო
თუმცა მე ისე მცივა თითქოს ზამთარი იყოს
ნ.გ.
თბილისი
იისფერ შუქში ცეკვავდნენ სხვები
თავდავიწყებით იკლავდნენ დარდებს
მუსიკის ხმაში ფრთებ გაშლილები
თმებში იწნიდნენ ხავსისფერ დაფნებს
სადარბაზოში შემავალ ჩრდილებს
ათრთოლებული დაჰყვება სხივი
ცაში გაფანტულ ოცნების ფრაგმენტს
აკრთობს ზამთარი მშვიდი თან ცივი
ვუყურებ ქალაქს ვით შავ თეთრ კინოს
ხის აივნებ ქვეშ, წკმუტუნებს ძაღლი
დავდივარ, ვღელავ
ვითარცა უცხო
თუმცა სიცოცხლე ჩემი აქ არის
ნ.გ.
* * *
შეუძლებელი ხდებოდა სუნთქვა
სევდით გაჟღენთილ უცხო ქალაქში
მივუყვებოდი უცნაურ ქუჩას
ნისლიან ქარში წყეულ ავდარში
ნ.გ.
* * *
ცა ჩამოიქცა გაწვიმდა ისე
ქუჩაში ვიდექ ქოლგის ამარა
და ამიტანა უსაგნო ფიქრმა
არ აპირებდა
თითქოს,
არადა
აი იმ სახლთან თუკი მივასწარ
თავს შევაფარებ ნაცნობ აივნებს
მაგრამ მეცემა წვეთები მაინც
ხელებზე,
თმებზე,
თავს ვერ ვარიდებ
სველი, დაღლილი შენს ზღურბლზე ვდგავარ
გეძახი
აქ ვარ
კარი გამიღე
წვიმაც არ მინდობს
შენ სახლში არ ხარ
ან იქნებ სულაც კარს აღარ მიღებ
თვალ დახუჭული მივეყრდენ კედელს
წარმოგიდგინე ჩემს გვერდით მდგომი
გარშემო თითქოს სამყარო გაქრა
დავრჩით მე და შენ
მხოლოდ ჩვენ ორნი
შენი თითები მეხება მხრებზე
ყურებს მიყრუებს წვიმის ბრახუნი
ხელს მისვამ ნაზად ჩამოშლილ თმებზე
მეც აღარ ვიცი სხვა გაზაფხული
უეცრად ქუჩის ბოლოში გლანდავ
და გულიც იწყებს არნახულ ფეთქვას
ღელვა შეხვედრის და განცდა შიშის
კვლავ სიზმარია თუ მართლა შენ ხარ?
ნ.გ.
* * *
და ჩემი თმები როგორც გველები
მხრებზე ჩამოშლილ ჩამოფენილი
მიქრის, მიილტვის მატარებელი
ლიანდაგებზე გაწოლილ ანნას
მესმის წუხილი
და ჩემი ფრთები როგორც მდინარე
მთებზე მტრედებად ჩამოფრენილი
ამოვიფრქვევი ვულკანებივით
თუ შემეხები
და ჩემი ლექსი როგორც ხეები
ტყეში სიტყვებად ჩამოცვენილი
მინდვრის ველური ყვავილებივით
გადაყვარებულ მაყვალს და ბარდას
კვლავაც სადმე თუ გადავეყრები...
და ჩემი სახლი როგორც სამოთხე
ხელით ვაშლებად ჩამოკრეფილი
აღელვებული გიჟური ვბენით
გახვეულ ალში გიხმობ ამაღამ...
და ჩემი თმები როგორც გველები
მკერდზე სანთლებად ჩამოღვენთილი
მიქრის, ღრიალებს მატარებელი
ლიანდაგებზე გაწოლილ ანნას
მესმის ხან და ხან
ნ.გ.
* * *
მელოდია, ჰანგები
ისე მალე დამტოვე
ქუჩის გაღმა ფანრები
ირეკლავდნენ ქარავნებს ...
მოგონება, ზღაპრები
როცა ცრემლებს ვაფრქვევდი
გულის გარდა ალები
მილეწავდნენ დარაბებს ...
ისე ადრე წახვედი
სულს არბევდნენ ლანდები
ჩვენს სახლს განა ქარები
შეარჩენდნენ გალავნებს ...
ნ.გ.
* * *
იცოდე რომ მოგონება
სამუდამოდ ჩვენში რჩება
ბუნებაში უკვალოდ ხომ
არაფერი იკარგება
სიხარული სიმებია
ცა უსაზღვროდ ზღვისფერია
სიყვარული მერცხლებია
მონატრება სხივებია ...
ნ.გ.
* * *
მონატრება ძნელია
ცრემლი ისე კრიალა
სულის ანარეკლია
მწუხარება კი არა
ეს ტკივილი არ არის
ეს უბრალოდ ლექსია
ნეტავ ძალა შემწევდეს
ცრემლი წვიმად მექცია
სევდა ისევ იქნება
არ შეწყდება ღიმილიც
მონატრება ძნელია
ცრემლი ისე კრიალა
სულის ანარეკლია
მწუხარება კი არა
ნ.გ.
ხეები
დგანან ეული ხეები
აღარც შიში აქვთ არც გრძნობა
მაგრამ ასეთი ლამაზი
არც ზღვაა და არც ბავშვობა ...
ნ.გ.
***
დაუღალავად ვებრძოდი შიშებს
ისე დემონურს და ისე ძლიერს
მაშინაც როცა არ მქონდა ძალა
გამიყოლებდნენ ნისლები ვიდრე ...
ნ.გ.
რა იცი?
დუმს...
დიდი გზა მზიანია
ვერხვის ფოთლებით მორთული
საიდუმლო ღრმაა
კაცთაგან შეუცნობელი
რა იცი ?
რა რიგ ვრცელია სითბო
შორს მდინარენი წყალს შეერთვიან
ირმებს ტოტებზე ფოთლები უთრთით
სახლებს ფანჯრები შემოლეწვია
რა იცი?
იქნებ რა წაიკითხა
რას ხედავს ბოშა გაბნეულ კარტში
დაჰყურებს მტევანს
უგულოდ ამბობს
დახედე, აგერ, აქ წყდება ხაზი
რა იცი?
რა რიგ მძიმეა სევდა
ცხენები კვლავაც თელავენ ველებს
უმიზეზოა ეგ ჭმუნვა შენი
სიცოცხლე კვლავაც გაიდგამს ფესვებს
რა იცი?
რა რიგ წყენია იმ დღეს
მეზობელს უთქვამს სალამი შენთვის
არც გაგიხედავს ისე წასულხარ
და გაბნეულხარ ქალაქის მტვერში
რა იცი?
ვის გულს მოჰფინე შვება
ვის გაუნათე წყვდიადი თვისი
ადამიანი უძირო ჭაა
ხანდახან მართლაც არაფრის ღირსი
უეცრად კარზე კაკუნი მესმის
რა ვიცი იქეთ შენ რომ არ დგახარ
სულ ამღვრეული
ჩამოვწევ ურდულს
წერილი მხვდება
შენ კი არა ხარ...
ნ.გ.
* * *
დაწერე ნუ მეტყვი
თაბახზე, შავი მელნით
მოხაზე სიტყვები
ხომ იცი არ მესმის
ჩემი ფიქრი ეკუთვნის ცას
თუ მომწერ სათქმელს
წავიკითხავ როგორც წიგნს
და გაგიგებ
სულში ჩაგხედავ
ამოვხსნი უთქმელს
ხაზიდან ხაზზე
სტროფიდან სტროფზე
გადავალ შეუსვენებლივ
ჩემი თვალები ჩაუვლის სიტყვებს
როგორც მატარებელი ტყეებს
მთიან მხარეში
ცრემლი დანამავს ნაწერს
შემდეგ სიტყვები აირევა
მორევში ჩაეშვება
მე მაინც მივხვდები რისი თქმა გსურდა
არა იმიტომ რომ შემიძლია
სულის განჭვრეტა
სხვაა მიზეზი
მოგიშინაურდი
გადავიქეცი მთვლემარე კატად
მზეზე რომ უყვარს წოლა
ზურგზე ხელის ნაზი გადასმა
ხანდახან ამრეზად შემოგხედავ
ეჭვის თვალს შეგავლებ
შეგამოწმებ
უწინ გეიშა ვიყავ
წაბლისფერი თმით
გიშრის თვალებით
ლალისფერი ტუჩებით
სიყვარულის ხელოვნებას ვფლობდი
ყოველ შეხებაზე ვდნებოდი თოვლივით
ახლა კი ვინ ვარ?
რად შემომიჩნდი?
როგორც ობობა ბლანდავს მწერს ბადეში
შემბოჭე, სარკოფაგში ჩასაწვენი ფარაონივით
კედლებს მოვხატავ
დავაწერ ფიქრებს
ფერს მივცემ
მუქად შევღებავ
მთვარის შუქი კრთება სადღაც წყვდიადში
თუმცა იცოდე
სიცარიელეც ჭურჭელია
ყველა იქედან მოდის
მეც
შენც
და ისინიც
ვინც არრა იციან
და არცა უწყიან რა ელით
ნ.გ.
დაო
ცა ბედია
ბედქვეშ ადამიანია
ადამიანი ცის
ადამიანი მიწის
ადამიანი წყლის
ადამიანი კოსმოსია
ხეების ესმის
ბალახს ელაპარაკება
გუბეს ჩახედავს
სახეს დაინახავს
გაოცდება, გაუკვირდება, დაიბნევა
დროს არ აქვს მნიშვნელობა
დრო პირობითია
საქმე ბევრია, მოსასწრებია
წიგნი წასაკითხი
ლექსი დასაწერი
მოძღვრება გასაგები
ფიქრი ჩასაწერი
ვარსკვლავებს დაითვლის
ხაზებს შეაერთებს
ცისკენ გზას გაკვალავს
ახლად დადებულ თოვლში შეაბიჯებს
დატოვებს ნიშნებს
ჩაუთქვამს სურვილს
ბავშვები ციგით ჩაუქროლებენ
ჩინეთის კედელზე თუ მოხვდა
არ დაიზარებს ბოლომდე ივლის
დაიღლება და ერთს კიდევ იტყვის
რა მინდოდაო? ვინ მთხოვდაო?
შენივე თავიო ამოსძახებს ძირიდან უცხო თან ახლობელი თან მტერი თან მეგობარი
მთის მწვერვალები თოვლს დაუფარავს
ცაც შეწითლებულა დრაკონოვით
წვიმა კონებად წამოვა
სირბილით დაეშვები დასაწყისისკენ
თავს შეაფარებ, ჭიქა წყალს დალევ
გულს სიმშვიდე მოგეფინება
უძრაობა მოძრაობაა და პირიქით
დაგაღამდება მაგრამ ვერ მოგეკარება შიში
ცის ქვეშ ძლიერი ხარ ფარია შენი
ხეებზე გამოსახულ ქალის სახეებს
პირები დაუღიათ და გაჰკივიან
შველას ითხოვენ
ხარ კი შენ მათი მშველელი
მათი დამხმარე თუ გადამრჩენელი?
ისინი დაგელოდებიან
გასხივოსნებულს შეგეგებებიან
სულში შეგიძვრენენ
მესაიდუმლედ გაგიხდიან
გეჩურჩულებიან
შენ როგორც ერთგული ცოტა ხანს დაჰყოფ
შემდეგ დაემშვიდობები როგორც სამურაი
ისინი კი სამარის კარამდე შეინახავენ შენ სურათს გულთან ახლოს
თუ მათზე ადრე მოკვდი
დაგიტირებენ
მათ მუდამ ემახსოვრებათ შენი სიკეთე
მხოლოდ კარგს თუ გისურვებენ
ჩამომწყდარი ვარსკვლავით გადაგისვრიან სხვა სამყაროში და სათქმელს ციურ სხეულებით გადმოგცემენ
გაიგებ კი სად მოხვდები? შეიცნობ?
თვალი ამჯერად არ მოგატყუებს
და ყველაფერი ჭეშმარიტი იქნება
არ ექნება არც ნაკლი არც ზადი
ღვთიური იქნება ზე ციური
ცა ბედია
თან გაგიყოლა სინათლის სიჩქარემ
ისე მიფრინავდი როგორც ანგელოზი
შენი კატანა თვალს გვიბრმავებდა
მერე მზემ გშთანთქა როგორც გველეშაპმა
თაკარა მზეში ჩამოგცხა
მინდვრებს თითქოს ცეცხლი წაეკიდა
მაგრამ არ გწვავდა
სიზმარი არ ყოფილა არც სულის მოგზაურობა
სხეული ისევ ცოცხლად იდო
სიცხე შეიგრძნო, ცეკვა მოუნდა
ფეხშიშველმა დაუარა
ეკალი შეესო, სისხლი წამოსკდა
მიწის უფსკრულებში გველივით ჩაიკლაკნა
ფეხი არ დაადგა გაეცალე და შორიდან უცქირე როგორ ასრიალდება ქვაზე შემდეგ სხეულზე
ყელს მოეხვევა დაახრჩობს
სულს ამოაძრობს და წავა ისე თითქოს არაფერი მომხდარა
თუმცა რა აზრი აქვს წუხილს
იმაზე რაც უკვე იყო
რამაც ჩაიარა, წყალს გაჰვა
ნაკადულად ჩაიქცა
ზღვაში გაიბნა, თევზებში
ზღვის მცენარეებში, რიფებში
ჟანგად აეკრა ჩაძირულ გემებს
სხვა ფერი მისცა ოკეანეს
არა ლურჯი არამედ ჟანგისფერი
და იქაც შეძლო სიცოცხლემ ამოზრდა
თვალ უწვდენელ სიმარტოვეში ...
ნ.გ.
ტიტა 
შორიდან გითვლი სალამს
გელოდი მოუთმენლად
მოხვედი ყვავილად,
თან ადამიანად...
მე ერთერთი მათგანი ვარ ვისაც ძალიან ეყვარები
ვინც მფარველი ანგელოზივით მუდამ დაგიცავს
ვინც ეცდება მრავალჯერ მოუტანოს შენს სახეს ღიმილი
და შენს გულს აღმაფრენა
სიცოცხლე ჩიტივით ფრენაა, ტიტა!
ნ.გ.
* * *
ტიტებს მოურთავთ ბილიკი მზისკენ
ცას შეჰფერია სიწითლე ლამის
გარეთ არ ცივა სითბოა ისევ
და მოლოდინში დღეებიც გადის ...
ნ.გ.
* * *
თვალში იები, სიცივე სულში
მზე არ ანათებს, ყინვაა მხოლოდ
ნაპირს დაჰყვება, სხივები წყალში
ღამის ფიქრებში სულ მალე მოთოვს ...
ნ.გ.
* * *
მახსოვს ერთხელ ძლიერ გათოვდა
ხელჩაკიდებულნი ვსეირნობდით
თბილისის თეთრ ქუჩებში
შემდეგ დიდხანს ვიდექით
შენს სახლის კართან
შენ არ გინდოდა ძილი
მე არ მინდოდა წასვლა
ნ.გ.
* * *
სულ მეფიქრება
იღიმის?
ტირის?
განიცდის?
გარბის?
ოკეანეში რა ზვირთებია
ღიმილის? დარდის?
ნ.გ.
* * *
შრიალებენ ხეები
შენი თბილი ხელები
რა სათუთად ვაშენეთ
ჩვენი სამოთხეები
ნ.გ.
* * *
ყოველთვის მინდოდა მყოლოდა ცხენი
მქონოდა სახლი ახლოს ხშირ ტყესთან
წინ გადაშლილი ზურმუხტის მდელო
მეგრძნო სიცოცხლე გაჭენებისას
ნ.გ.
* * *
სანამ ჯერ კიდევ არ არის გვიან
სანამ ჯერ კიდევ გვიფეთქავს გული
სანამ ჯერ კიდევ შენც ხარ და მეც ვარ
სანამ კოსმოსში არ ავა სული
კარტივით გაშლილ მინდორში ვდგავარ
ხმა ჩაგდებული და განაბული
არ შემიძლია მეტის მოთმენა
აღარ გამომდის სათქმელის არ თქმა
ამ წამს, ამ წუთას კვლავ ვიტანჯები
მენატრები და არ ვიცი რა ვქნა
ნ.გ.
* * *
მხოლოდ ბილიკი იყო უკვალო
ირგვლივ ხვეული ეკალ ბარდებით
და ბარდნით ციდან თოვლის მაგივრად
მოთქრიალებდნენ იასამნები
ნ.გ.
* * *
ზღვა გამხდარა დედამიწის ღმერთად
ყვავილები ბუნებაში ხარობს
იფანტება მთვარე სადღაც ფერფლად
ოცნებას კი რეალობა აქრობს
მწვანე ბალახს რომ ამშვენებს ვარდი
შროშანივით ლამაზია ზეცა
მახალისებს ეგ ღიმილი შენი
არ ჩერდება ეს შრიალი ქართა
გიშერივით წმინდა არის ეს დღე
შენთან ერთად მზე იქნება ხვალაც ...
ნ.გ.
* * *
შენი ღიმილი მზის სხივებია
არაფერი არ გამკვირვებია
ცა იყო ისევ ლურჯი
ოქროსფერ მთებში,
წყლები მშვიდია
სითბო მეტია
გზები ვრცელია
შენი თვალების ანარეკლია
მიწა გველია
არაფერი არ გამკვირვებია
ცა იყო ისევ ლურჯი
ნ.გ.
ჰაიკუ
მთის მწვერვალები თოვლმა დაფარა
ცაც შეწითლდა დრაკონივით
წვიმა კონებად მოდის
ნ.გ.
* * *
ძნელია ალბათ დაწერო ლექსი
როცა სხეული ყველაფერს იტევს
და უმალ ისევ მომინდა წერა
ფურცელზე ვხატავ ატმისფერ ტიტებს
ნ.გ.
ჰაიკუ
თვალცრემლიანს მეწვება ტანი, თმა, ხელის მტევნები
არადა როგორც ლერწამი
ვირწეოდი აქეთ-იქეთ
ნ.გ.
ჰაიკუ
აუხსნელი მწუხარებით ამევსო გული
წარმოვთქვი მისტიური სიტყვები
მეადიტაციის ღრმა სიჩუმეში გაუჩინარდნენ ფიქრები
ნ.გ.
At one point, I started writing poems
gave a form to my thoughts
I created art and then burnt it
I still keep the ashes for a memory
N.G.
* * *
ხან და ხან მზეშიც ვერ იგრძნობ სითბოს
ხან და ხან ყინვაც არ არის ცივი
ბავშვობა იყო სიზმარი თითქოს
გარდასულ დღეთა სევდიან ხმებში
ნ.გ.
სანდრო
ყავისფერი თვალები
ხშირი თმა
გრძელი თითები
ტკბილი ხმა
ნ.გ.
წვიმს
წვეთები ეცემა ბალახს
წვიმს
წვეთები ეცემა ხეებს
ასველებს მთას და ველებს
გზა-აბნეული,
თავდაკარგული,
უგზო-უკვალოდ
დავდივარ ნელა
გარეთ კი წვიმს და ბნელა
ნ.გ.
When will I start
When will I start
When will I start
writing?
N.G.
I´ll do this
and I´ll do that
I´ll do this
and I´ll do that
the night is here
and I´m in bed
N.G
9 – 5
ცხრიდან ხუთამდე უყურებ ეკრანს
თავი გამოჭედილი გაქვს მრავალი უაზრობით
თან გსურს საკუთრი ნირვანის აღმოჩენა
მესამე თვალის გახსნა, თავისუფლება
ტელევიზორიდან ყოველ წამს გიყვებიან
როგორ იყო წარმატებული
გქონდეს ბევრი ფული
შენ ყველაფერი შეგიძლია!
შენ კი დაიღალე
აღარ გსურს ამ ხარახურის მოსმენა
თუმცა იცი დაღლას რაც მოყვება
ამიტომ აგრძელებ თავის მოტყუებას
არადა, რამდენი რამაა შესაცნობი
გასაგები და გამოსაცდელი
მაგრამ თავიდანვე მონაწილე ხარ რაღაც თამაშის, რბოლის
გადარჩენისთვის ბრძოლის ...
ნ.გ.
* * *
როცა მოკვდები
მიწიდან მცენარედ აღმოცენდები
გადახვალ ხეებში
მცენარეებში
მოგონებებში
საბოლოოდ გაიფრქვევი კოსმოსში
და მიეცემი სრულ დავიწყებას
აქ ჩრდილოეთში ცას დაეტყობა ნაცნობი ფერი
ოდესღაც შენი არსებობის მაუწყებელი
ნ.გ.
სანამ შენ იქნები
სანამ შენ იქნები მზე გაანათებს
თვითმფრინავები იფრენენ
წყვილები კინოში ივლიან
სანამ შენ იქნები კაფეებში ხალხი ისხდება
დაკავებულებს დრო არ ექნებათ
დაუკავებელთ გაუკვირდებათ
სულ რად ჩქარობენ ან სად მიქრიან
სანამ შენ იქნები მთვარეც გაანათებს
პოლიტიკაზე აღშფოთებულნი იკამათებენ
კვლავ მოტყუვდებიან
შემდეგ წყენით იტყვიან
გაგვაბითურეს
მხოლოდ საკუთარი საჯდომი აინტერესებთ
სანამ შენ იქნები შეყვარებულები ვნებიანად იკოცნავებენ
თავდაკარგული გოგო ბიჭები გამეტებით იცეკვებენ
ჯოხს ჩაბღუჯული მოხუცები ნელა ივლიან
სანამ შენ იქნები ყველაფერი ისევ ისე გაგრძელდება
დილას ზოგი ჩაის დალევს, ზოგიც ყავას
ჭკუას ისევ დაგვარიგებენ ტელევიზორიდან
მეზობელი გულგრილად მოგვესალმება
ახალგაღვიძებული კატა გაიზმორება და ყურადღებას სულ არ მოგვაქცევს
სანამ შენ იქნები 12 საათზე უბნის ეკლესიის ზარი ჩამოკრავს
იგივე მოხდება სამზე და ცხრაზე
ოჯახები მაგიდებს მიუსხდებიან და გემრიელად შეექცევიან
სანამ შენ იქნები
ფოტოგრაფი მთას მიაშურებს
ჩაუღრმავდება ნისლში ჩაკარგული სოფლის ცხოვრებას
მხატვრები დახატავენ, მწერლები დაწერენ
მსაჯულნი მრავალ სისულელეს იტყვიან
მწერლები და მხატვრები მათ აზრს ფეხზე დაიკიდებენ და განაგრძობენ შემოქმედებას
სანამ შენ იქნები ადამიანებს ექნებათ გიჟური სექსი
ბავშვები ბევრს იჯღავლებენ
საქნელებზე იქანავებენ
ხეებზე აძვრებიან
ქვიშაში ითამაშებენ
შესაძლოა ფოტოგრაფმა მათი თამაში ფირზეც აღბეჭდოს
მწერლები და მხატვრები მშვიდად განაგრძობენ შემოქმედებას
ნ.გ.
რამდენ ქვეყანას
რამდენ ქვეყანას მოვივლით ერთად
ვაქროლებთ ავტოს ნაცრისფერ გზებზე
პორტუგალიის ველურ ნაპირებს
იაპონიის თოვლიან მწვერვალს
რას არ მოვყვებით და გავიხსენებთ
განვიცდით ძლიერ ცხოვრების ძალას
ოკეანეებს როს შევერწყმებით
თვალს გავუსწორებთ წითელ მზის ჩასვლას
კოპენჰაგენში რომ დავბრუნდებით
ფერად ლარნაკში ჩავაწყობ ტიტებს
ყვავილშენარევ დაგისხამ ჩაის
ავანთებ სანთელს, გაგიყოფ სიტყვებს
დავიჭერ ხელში შენ ხელის მტევანს
თითს გავაყოლებ კლაკნილ ბილიკებს
აი ხომ ხედავ?
აი ხომ ხედავ?
გადაკვეთილი ხაზები ჩვენ ვართ
გაოცებული გვიყურებს ფისო
ხის მაგიდაზე წევს როგორც სფინქსი
სანთელი იწვის,
ოთახში ცხება,
ჩემი სხეული შენსას ეხება…
ნ.გ.
ჰაიკუ
გზად იასამნებს თუ შეხვდები
შეუძლებელია გულგრილად ჩაუარო
ბედნიერება წყალივით ჩაგეღვრება ხის ფესვებივით გაგეშლება სიცოცხლე სხეულში
ნ.გ.
* * *
უსიტყვო გამოხედვაც საკმარისია
რა საჭიროა საუბარი ღელვანარევი
ხან და ხან ცოდნა იმის რომ აქ ხარ
შვება და ხსნაა ამოუხსნელი
ნ.გ.
***
სულის სიღრმეში კვლავ თუკი ჩავალ
რას მოვიპოვებ უწლო ჭებიდან
სიტყვები უნდა ამომეტანა
უნდა მეპოვა რაც დამესიზმრა
დავიწყებული რაც კი მეგონა
თავ მოყინული ტბასავით იდგა
და უცაბედი ხელის შეხებით
მარადიული თავიდან ითქვა
ნ.გ.
ჰაიკუ
ხანდახან მზის ერთი სხივიც საკმარისია,
ბედნიერი რომ იყო
მთებს რომ გახედავ, აზრს თუ ჩაწვდები სიყვარულს იგრძნობ
ნ.გ.
* * *
ჩემი მეგობრის სახლთან მიცდიდი,
მე აივნიდან დაგლანდე
შენი თვალები შეხვდა ჩემს თვალებს, ვიცი ლოდინით დაგღალე
ნ.გ.
Through the pyramids
Where the pyramids stand in stillness
Amid the marriage of the sun
I shall lie on the sun-dyed sand
Where the pyramids stand in stillness
I shall want you
Your eyes, your arms, your tenderness.
You’ll be brought by an Arabic horse
With eyes closed
I’ll gift myself to my beloved hands as to my tender bed
And you’ll cover me with kisses as the queen, as the maid, as your wife.
Our playing shall be sweet on the blazing sand
Sun-kissed, we shall remember nothing…
Through the pyramids, the horse shall cry while waiting
It shall come close to Sphinx, shall look at it and sadden.
With sand-hued bodies, we shall head to the sea
And calm our flaring passion into the green waves;
Your horse awaken from staring at Sphinx,
Shall start looking for its love in desert.
Translated by Nino Gabisonia
პირამიდებში
იქ, სადაც სდუმან პირამიდები
მზის ქორწილის დროს მე დავწვები მზისფერ სილაზე,
იქ, სადაც სდუმან პირამიდები
შენ მომინდები,
შენი თვალები, შენი მკლავები, შენი სინაზე.
შენ მოგაფრენს ცხენი არაბული,
თვალებ დანაბული,
საყვარელ ხელებს მივეცემი როგორც ნაზ საწოლს
და შენ დამკოცნი ვით დედოფალს, ვით მონას და ცოლს.
ტკბილი იქნება ცხელ სილაზე ჩვენი თამაში
მზიურებს მაშინ
არაფერი მოგვაგონდება...
პირამიდებში ატირდება ლოდინით რაში
ლურჯ სფინქსთან მივა, დიდხანს უცქერს და დაღონდება.
სილიან ტანით მდინარისკენ გავეშურებით
მწვანე ტალღებში დავამშვიდებთ ჩვენს ვნებას ალურს;
გამოფხიზლდება შენი რაში სფინქსის ყურებით,
დაუწყებს ძებნას უდაბნოში თავის სიყვარულს.
პაოლო იაშვილის ან ელენე დარიანის პირამიდების ჩემი თარგმანი
that he can survive
what should a man do?
Let me go up to the sky´s balcony
like a rain
like a snow
like a spark of the sun ...
let people watch me
entertain oneselves
get rid of their sorrow ...
let them say
Look! there's a man on the sky´s balcony!
the rain is falling
the snow is falling
It´s the spark of the sun
pouring down poems!
Besik Kharanauli Translated by Nino Gabisonia
მეც სახლში ვარ,
შენც სახლში ხარ,
დედამიწაც შესულა სახლში,
გვიცქერს ფანჯრიდან...
რა ქნას კაცმა,
საგარეოდ თუ არ გამოეწყო?
რა ქნას, სულ რომ გამოცდაშია
თავის წინ,
ქვეყნის წინ,
ხილულისა და უხილავის წინ_
ყველას უნდა დაუმტკიცოს,
რომ შესწევს ძალა,
რომ გადარჩება.
რა ქნას კაცმა?
მოდი, ავალ ცის აივანზე,
წვიმასავით,
თოვლივით,
მზის ნაპერწკალივით...
მოდი, მიცქიროს ხალხმა,
დარდი გადიყაროს,
თავი გაირთოს...
მოდი თქვას,
გაიხედე,
კაცი არის ცის აივანზე!
წვიმა მოდის,
თოვლი მოდის,
მზის ნაპერწკალია_
ლექსებს მოიყოლებს!
ბესიკ ხარანაული ჩემი თარგმანი
ტყე
მოდი ახლოს და ნახე
ნახე ხეებში
იპოვნე გოგო სანამ შეგიძლია
მოდი ახლოს და ნახე
ნახე სიბნელეში
უბრალოდ მიჰყევი შენს თვალებს
უბრალოდ მიჰყევი შენს თვალებს
მე მესმის მისი ხმა
იძახის ჩემს სახელს
ხმა ღრმაა
სიბნელეში
მე მესმის მისი ხმა
და ვიწყებ სირბილს
ხეებში
ხეებში
ხეებში
უცებ ვჩერდები
მაგრამ ვიცი ძალიან გვიანია
დაკარგული ვარ ტყეში
სულ მარტო
გოგო აქ არასდროს ყოფილა
სულ ასეა
მე მივრბივარ არაფრისკენ
ისევ და ისევ და ისევ და ისევ
A Forest - song by The Cure translated by me
A Forest
Come closer and see
See into the trees
Find the girl
While you can
Come closer and see
See into the dark
Just follow your eyes
Just follow your eyes
I hear her voice
Calling my name
The sound is deep
In the dark
I hear her voice
And start to run
Into the trees
Into the trees
Into the trees
Suddenly I stop
But I know it's too late
I'm lost in a forest
All alone
The girl was never there
It's always the same
I'm running towards nothing
Again and again and again and again...
A Forest - song by The Cure translated by me
LETTER TO ANNA AKHMATOVA
I want to share compassion
for Blok has died!
Sometimes silent and dormant
I am with Blok
Come to me, I guess
we will be sisters:
Or maybe you love Petersburg's agony...and I am mistaken
The mercy and beauty of Tbilisi
will help you, I know it.
We both daydream of the gone prince
You have cleansed fatigued body
in the mist...
Our country is Ispania in July
Only few know me: I was guested by a different fate,
I have a tambourine and a golden swan as your gift
Our sun, our blue land
will light up your cheeks
Kiss Tamar's fingers
with your icy lip.
Elene dariani, 1922.
წერილი ანა ახმატოვას
“მე მინდა გითხრა სამძიმარი,
რომ ბლოკი მოკვდა!
ხანდახან ჩუმი და მძინარი
მეცა ვარ ბლოკთან.
ჩამოდი ჩემთან, მე მგონია
ვიქნებით დები:
თუ პეტერბურგის აგონია
გიყვარს… და ვცდები.
თბილისის მადლი და მშვენება
გიშველის, ვიცი.
ორივეს ერთად გვეჩვენება
წასული პრინცი.
შენ დაღალული გიბანია
სხეული ნისლში…
ჩვენი ქვეყანა ისპანია
არი ივლისში.
მე ცოტა მიცნობს: სხვანაირი
მეწვია ბედი,
შენთვის საჩუქრად მაქვს დაირი
და ოქროს გედი.
ჩვენი მზე, ჩვენი მხარე ლურჯი
ლოყებს აგინთებს;
აკოცე შენი ცივი ტუჩით
თამარის თითებს. ”
ელენე დარიანი 1922 წელი
გთხოვთ, არა წინამძღოლებს
გამოიგონე საკუთარი თავი და შემდეგ კვლავ გამოიგონე
ნუ იცურებ იგივე ჭაობში
გამოიგონე საკუთარი თავი და შემდეგ კვლავ გამოიგონე
და გაერიდე საშუალოობის ბრჭყალებს
გამოიგონე საკუთარი თავი და შემდეგ ხელახლა გამოიგონე
შეცვალე შენი ბგერა და ფორმა
ისე ხშირად რომ,
მათ ვერ შეძლონ შენი დახარისხება
გაძლიერდი და მიიღე ის რაც არის
მაგრამ მხოლოდ იმ პირობით
რომელიც გამოიგონე და ხელახლა გამოიგონე
იყავი თვით ნასწავლი
და ხელახლა გამოიგონე შენი სიცოცხლე
იმიტომ რომ ვალდებული ხარ
ეს შენი სიცოცხლეა და ის ისტორიაა
და აწმყო გეკუთვნის მხოლოდ შენ
ჩარლზ ბუკოვსკი თარგმანი ნ.გ.
No leaders Please
Invent yourself and then reinvent yourself,
don’t swim in the same slough.
invent yourself and then reinvent yourself
and
stay out of the clutches of mediocrity.
invent yourself and then reinvent yourself,
change your tone and shape so often that they can
never
categorize you.
reinvigorate yourself and
accept what is
but only on the terms that you have invented
and reinvented.
be self-taught.
and reinvent your life because you must;
it is your life and
its history
and the present
belong only to
you.
Charles Bukowski translated by me
* * *
შენს მონატრებას სულში ვიხვევდი
მოგონებები მახრჩობდა, მკლავდა
ხან და ხან სიტყვებს ჯობია არ თქმა
სულში რამხელა სევდას ვიტევდი...
ნ.გ.
* * *
ხელში მიხაკები
ხალები ტანზე
გრაგნილი გზები
სახლები მთაზე
ნ.გ.
ჰაიკუ
ასე ეულად დიდი ხნის წინად ვიგრძენი თავი
არ მახსოვს შვება რამ მომიტანა
ახლა კი მარტო, შიშველი ვდგავარ ჩვენ მზიან სახლში
ნ.გ.
* * *
აი მოდიხარ გამოჩნდი
ყაყაჩო ხელებს გიმშვენებს
რა მოუთმენლად ველოდი
მინდვრების ველურ გიშერებს
ვუსმენ ბგერებს და ვერ ვხვდები
ვერ ამიხსნია რა მოხდა
რარიგ სიყვარულს შეეძლო
გრძნობის ასეთი გარდმოსვლა
და ალბათ სწორედ ამიტომ
პირველად იყო სიმღერა
გულმა რომ ვეღარ გაუძლო
ადამიანმა იმღერა...
ნ.გ.
დილა
ჩემ ფანჯარაში გამოჩნდა სხივი
ფიქრები თითქოს დილიდან მღლიდა
ახალი დღეა , ვერ ითმენს გული
ყველაფერს შევძლებ ყველაფერს ვიზამ
აქვე ლოგინში წევს ჩემი ქმარი
იღიმის მაგრამ ჯერ კიდევ სძინავს
ნ.გ.
* * *
ჩაფიქრებული ვიდექ
ვიწვოდი როგორც ცეცხლთან
არ მომდიოდა ცრემლი
წვიმა მხვდებოდა ფერფლად
მე არ ვიცოდი შიში
მალე ვერ ვგრძნობდი ჩემ თავს
ნ.გ.
* * *
შუაგულ მთებში იდექი მარტო
და პირამიდას ჰგავდი ხანდახან
უდაბნოში რომ დაუდეს ბინა
მას უღრან ტყეში სურდა არადა
შუაგულ ზღვაში გარწევდა ტალღა
და მიჰყვებოდი შენ ისე ვითომც
ღმერთი იყავი, ვერ შეგბედავდნენ
ვერ დაგახრჩობდნენ ტალღები თითქოს
ნ.გ.
***
ოცნების აფრები
სიჩუმის ლანდები
შენ მელანდები
შორი მთები და შორი ალები
შენი თვალები
სევდა, სიჩუმე, იალქანები
დარდს ნუ აჰყვები
ის ლაჟვარდები
ზღვები, ტყეები
ვღელავ, შენ ხვდები
რად მენატრები?
ნ.გ.
* * *
შენს ღრმა თვალებში
იმალებოდა მუზა
წარმოგიდგინე ზღვად
ჩემი ლექსი კი ჩაშვებულ ღუზად
ნ.გ.
* * *
სიყვარული არის ძნელი
სული უნდა ღრმა და ვრცელი…
ნ.გ.
* * *
მე ცა ვარ
შორეული ლურჯი და ღრმა
მიყურებ მაგრამ ვეღარ მცნობ
გგონივარ სხვა
ციური სხეული
გაბნეული
გარიდებული
ეს მთაა ისეთი დიდებული
ჩუმი თან ყველაფრის მთქმელი
იმედის მომცემი
მთელი ღამეა მელი
მდინარეებმაც აღარ დაგინდეს
გამაქრეს წყლის სიღრმეებში
წამიერად გაგიელვებ
მთელ სხეულში ცივად ჩაგივლი
არ ღირს სევდად
არც წუხილად
წარსული არ არსებობს
ის რაც გგონია იყო
იქნებ არც იყო
ვინ გეტყვის კის ან არას
იქნებ გამომიგონე
იქნებ დაგესიზმრე
ყველაფერი წარმოსახვაა
მე ცა ვარ
ვინ მეტყვის კის ან არას
ნ.გ.
* * *
გამოგიგზავნი ჩემ გულის ცემას
ბაღში ყვავიან ლურჯი იები
გაზაფხულს დაჰკრავს უფერო სევდა
ზეცა სხივია, ზღვაა მზისფერი
გამახსენდება სიცოცხლე შენი
მიმობნეული მარგალიტებად
უბრალო ლექსით მინდოდა მეთქვა
სულ გულით დამაქვს შენი სიმღერა
ო.მ. - ს ნ.გ. - სგან
საქართველო
იქ სადაც სიყვარული სულ სხვა გვარია
ასჯერ, ათასჯერ და კიდევ მეტჯერ სასიხარულო
სადაც მზე უფრო მწველად ანათებს
სადაც მშვიდი გულებიც ამღვრეულია ...
ნ.გ.
* * *
ვიცი შორსა ხარ, ხეთა შრიალში
სადაც არსებობს სიცოცხლის კიბე
მარადისობის საიდუმლოში ჩაები თანაც არ მკითხე ისე
ნ.გ.
* * *
ყვავილებში შეიგრძნობა როგორ მიდის ცაში სული
ცრემლში ნათლად აღიქმება რა მძიმეა დასარული
ნ.გ.
* * *
მახსოვს ცისფერი შენი თვალები
და ამღვრეული მზერა
ნაპირთან დგახარ ისევ ეული
და ტალღებივით ღელავ
ნ.გ.
გიო
ჩვენ თბილ სახლში ვართ
ვსხედვართ, ვსაუბრობთ
შენს ტანზე ძინავს რუხ მისისიპის
მიყვები მითებს კინოა თითქოს
გაცოცხლებული, ძველი კადრებით
ნ.გ.
* * *
გონებაში ჩვენ ვიყავით ორნი
გგრძნობდი ოთახში აუღელვებლად
გარეთ ძლიერად ბარდნიდა თოვლი
მე ლექსებს გწერდი გაუჩერებლად
ნ.გ.
* * *
სულში სიცივე შემოიპარა
მზის გამოჩენას მე აღარ ველი
ტყის ბილიკებიც თოვლმა დაფარა
მიიკლაკნება მიწაზე გველი
ნ.გ.
* * *
ოცნების გემი ირწევა ზღვაზე
გზა სიზმრებამდე კვლავაც შორია
ხან და ხან ვფიქრობ სრულიად სხვაზე
წარსული ისევ აწმყო მგონია
ნ.გ.
* * *
შენ რომ გიყურებ სიტყვა მიყვარხარ
შემომეჭრება როგორც ჰანგები
შენამდე გული გაყინულიყო
როგორც უსულო, მკვდარი საგნები
როცა მციოდა მაშინ გამათბე
როცა დამჭირდი მაშინ გამოჩნდი
მეგონა მარტო ყოფნა მინდოდა
მარტოობაზე მეტი აღმოჩნდი
ნ.გ.
* * *
მე შენს თვალებში აღმოვაჩინე შიში მძვინვარე
ისეთი მძაფრი,
ისე ვინანე ...
ნ.გ.
ოფელია
გავუჩინარდი წითელ ვარდების
ცივ ნაკადულში
თვითმფრინავთა ხმებში
ძრწოდნენ მატლები
იქ უღრან ტყეში
ირეოდნენ მუხლუხოები
ოფელია წყნარად იწვა გაყინულ წყალში
ნ.გ.
You and I
Have so much love,
That it
Burns like a fire,
In which we bake a lump of clay
Molded into a figure of you
And a figure of me.
Then we take both of them,
And break them into pieces,
And mix the pieces with the water,
And mold again the figure of you,
And a figure of me.
I am in your clay.
You are in my clay.
In life we share a single quilt.
In death we will share one coffin.
Kuan Tao-Sheng (1262-1319)
დაქორწინებული სიყვარული
მე და შენ
იმდენი სიყვარული გვაქვს
რომ ის
იწვის როგორც ცეცხლი,
რომელშიც ჩვენ თიხის გუნდას ვაცხობთ
ჩამოსხმულს შენ ფიგურად
და ჩემ ფიგურად.
შემდეგ ვიღებთ ორივე მათგანს
და ვამსხვრევთ ნაწილებად,
და ნამსხვრევებს ვურევთ წყალს,
და კვლავ ვასხამთ შენ ფიგურას და ჩემ ფიგურას.
მე შენ თიხაში ვარ,
შენ ჩემ თიხაში ხარ,
სიცოცხლეში ვიზიარებთ საერთო საბანს
სიკვდილში გავიყოფთ საერთო კუბოს.
კუან ტაო შენგ (1262-1319)
თარგმანი ნ.გ.